BİR YANIMIZ ÇİÇEK AÇAR, BİR YANIMIZ YAPRAK DÖKER

İnsan, acılarıyla, öfkeleriyle, çaresizliğiyle yaşamayı öğrenir. Depremle yerle bir olmuş şehirler, taşlı tarlalara dönmüş eski yerleşim yerleri… Bir yanda çadır kentler, konteynerler, diğer yanda yerçekimine meydan okuyan yan yatmış evler, ağaçlar. Tehlikenin gölgesinde bile bu harabelere sığınan insanlar… Ama doğa, her zamanki telaşında, bahar ve yazın taze dokunuşlarıyla. Su, sanki sonsuza dek akacakmış gibi akıyor; insan ise doğanın kucağında kendini kaybediyor.

Hatay’da, çağlayanların yanında yazılı bir söz: "Cennete gider." Bu toprakların insanı, bu ülkenin vatandaşı, bir yanıyla çiçek açarken, diğer yanıyla yaprak döküyor. Türkünün o eski sözleri ne kadar da güzel anlatır: "Bir yanımız çiçek açar, bir yanımız yaprak döker."

İşte, bu karmaşa içinde yaşamayı öğrenir insan. Acıyı bağrına basar, öfkeyi dizginler, çaresizliği kabullenir. Ve doğanın o sonsuz döngüsünde, bir anlığına bile olsa, kendini bulur. Hayat, tıpkı mevsimler gibi; bir yanda çiçek açar, diğer yanda yaprak döker. Ama hep, yeniden doğar.