İS KOKULU İNSANLAR

Otobüslerde, dolmuşlarda ya da hastane önlerinde, bankalarda, okulda, iş yerinde aynı manzara görülür.

Bir genç kızın, daha lise öğrencisi toy bir delikanlının saçlarına sinmiş tütün kokusu, parfümle bastırılmaya çalışılmıştır ama nafiledir, koku her zaman galip gelir. 

Tütün gizlenmeyi sevmez, kendini belli eder.

Dolmuş şoförlerinin parmakları sarıdır. Direksiyonun üzerinde yılların dumanı birikmiştir. Cam yarım açıktır, duman dışarı çıkar gibi yapar ama geri döner, yolcuların saçlarına, kıyafetlerine siner.

Hastane acillerinin önü, tütünün nöbet yeridir. Sağlık çalışanları, hasta yakınları, güvenlik görevlileri... 

Hepsi bir sigarayı söndürmeden diğerini yakar. Yerde izmaritler, sönmemiş umutlar gibi dağılmıştır. Duman, “yasak” levhalarının üzerinde dolaşır, kimseyi dinlemez.

Yan dairede üç küçük çocuk vardır.

Evin içinde sigara içilir aspiratör sonuna kadar çalıştırılmıştır.

Ama kokunun gideceği yön bellidir, yan duvardan, havalandırmadan, kapı aralığından geçerek size ulaşır.

Tütün, duvar dinlemez. Evdeki sessizliğe siner, oyuncakların üstüne çöker, çocukların nefesine karışır.

Elektronik sigara modası da yayılmıştır. Dumanı daha beyaz, cihazı daha parlaktır ama sonuç aynıdır. 

Tütün, biçim değiştirir ama niyetini değiştirmez.

Öğretmenler teneffüste, doktorlar nöbet arasında, mühendisler molada...

Tütün, her meslek grubunda kendine yer bulur. 

Tütün kokusu, bir çağın sessiz tanığı.

Parfümler, nane şekerleri, elektronik cihazlar onu susturamaz.