OH BE!  BÜYÜKŞEHİRLERİN BAYRAMI...

KALABALIĞIN ARDINDA KALAN HUZUR

NEVİN BİLGİN 

Büyükşehirler en güzel hâline bayram sabahları kavuşur. Ne tuhaf, onca kalabalığın içinde yaşarken insanın aslında ne çok ihtiyacı varmış sessizliğe. Issızlığa, kuyruksuzluğa. Yol vermeyen arabalara, korna kornaya karışan öfkelere bir an bile rastlamadan yürüyebilmeye...

O bildik araçlar yoktur bayramda sokaklarda: Direksiyona abanarak el kol yapanlar, camdan kolunu sarkıtıp tespih sallayanlar, parmak sallayanlar, bıyığını çatıp yol isteyenler... 

Hepsi bir anda silinmiş gibidir şehirden. Yerlerini kuş cıvıltıları alır. Ne çok ihtiyaç varmış oysa bu seslere!

Komşu evlerden taşan televizyon uğultularının, matkap seslerinin, sürekli çalan kargocuların kapı zillerinin yerini tatlı bir sessizlik alır. Bayramda fark eder insan: Asıl ihtiyaç, gürültünün yokluğuymuş meğer.

Her sabah kaldırıma yığılan paketlerin engellediği yol artık açıktır. Caddeyi, sanki bir akrobasi gösterisi gibi değil de dingin bir yürüyüşle geçmek ne güzeldir. Sakinliğe, yavaşlığa, kuşların yeniden şehre dönüşüne ne çok özlemişiz.

Market sırasında beklemeden bir ekmek, bir gazete alabilmek… Ne büyük bir lüks gibi gelir o anda. Önümüzde market arabalarını tıka basa doldurup taşıran kalabalıklar olmadan yürüyebilmek… Kaldırımlarda ne arkadan hızla gelen biri vardır, ne de önden engelleyen.

Bayram, şehirden çekilen insanla değil, insanın içini yeniden dolduran sessizlikle güzelleşir. Belki de her şeyden önce buna bayram denir:
Şehir susar, kuşlar konuşur, insan dinlenir.